Laatste verhaal, Palawan

Dit is alweer ons laatste verhaal. Het half jaar zit er bijna op!

Na Boracay was het alweer tijd voor onze laatste bestemming, Palawan. Vanaf Clark Airport zijn we op 13 juni naar Puerto Princesa gevlogen. Het vliegtuig vertrok een half uur te vroeg dus we waren lekker op tijd. In Puerto Princesa hebben we een tricycle genomen en zijn we op zoek gegaan naar een guesthouse. De eerste waar we aankwamen zat vol, bij tweede genaamd Banwa hadden ze nog wel ruimte, helaas alleen op een dormitory. We hebben in onze reis 1x eerder op een dormitory geslapen, maar toen we waren we de enige, dus was het alsnog een privé kamer. Eigenlijk hadden we er niet echt zin in, maar in doorzoeken naar een ander guesthouses hadden we nog minder zin. Het was verder ontzettend gezellig daar, allemaal backpackers, iedereen childe met elkaar in het restaurantje en er was eindelijk weer is WiFi. Het menu was westers dus we hebben heerlijk gegeten.

Puerto Princesa is verder niet echt boeiend. Het is een klein stadje met een markt, wat winkeltjes, een grote shoppingmall en verder eigenlijk niks. Dus we zijn de volgende dag doorgereisd naar een van de twee ‘mooiste' plekken van de Fillipijnen, El Nido. Een dorpje in een baai omgeven door kleine eilandjes met groene berger en lagoons. El Nido staat bekend om de islandhopping trips. Er zijn vier verschillende en allemaal gaan ze ergens anders langs.
Op de eerste dag zijn we El Nido gaan verkennen. Het is heel erg klein dus je loopt er zo door heen. Bij verschillende duikscholen hebben we nagevraagd wat het kost om 2 fundives te doen. Toen we met de secetaresse van El Nido Scuba school spraken gaf zij aan heel veel korting te kunnen geven. In plaats van 2800 peso, mochten wij 2 duiken doen inclusief lunch voor maar 2000 peso, omgerekend 38 euro. Belachelijk goedkoop, als je bedenkt dat 1 duik in Boracay al 30 euro koste. Gelijk de volgende dag zouden we mee kunnen. Deze kans konden we natuurlijk niet laten liggen!

De dag erop hebben we goed ontbeten en zijn we om 9 uur op boot met een groep mensen vertrokken. Koffie, verse bakkerskoekjes en alles werd voor ons klaar gezet. We hoefden onze eigen spullen niet eens te dragen en in elkaar te zetten. Alleen je wetsuit even aantrekken, fles op je rug en achterover het water in plonzen. Er ging een divemaster en nog een oudere Australische man mee. Helaas was het zicht onderwater niet optimaal. Omdat het de week ervoor heel veel heeft regend, was het water niet zo helder. Ondanks dat was het toch weer leuk!

We zijn op onze tweede dag begonnen met islandhopping trip Tour A. Toen we in de ochtend op het strand aankwamen bleek dat er maar 2 anderen meegingen: Bram, uit Nederland en Zoé, uit Frankrijk. We hadden dus met zijn vieren een privétour. We hebben het super met zijn vieren gehad. Bram en Zoé waren van onze leeftijd en zij reisden al 2,5 jaar.. haha vet lang.
We zijn met de boot voor de small lagoon gaan liggen en toen konden we met een kayak of zwemmend er helemaal in. Geheime grotten, enorm hoge rotswanden met bomen en helder blauw water. We wisten niet wat we zagen. Na de small lagoon zijn we doorgevaren naar de big lagoon, daar kon de boot wel in varen. Je vaart tussen twee rotsen door en dan ben je in een soort oase. Omdat het laagseizoen is en El Nido nog niet echt door het massatourisme ontdekt is, zijn er bijna geen mensen. Toen we later op de dag de Big Lagoon in gingen met de kayak waren we zelfs de enigen. Heel bijzonder.

Na wat snorkelen was het tijd om te lunchen. Onze bootmannen deden de bbq aan, en begonnen met de rest van het eten. Na een uur hadden we een droommaaltijd, salade, fruit, verse tonijn, grote garnalen, varkenvlees van de bbq, rijst en een lekker sausje. Ze hadden ontzettend hun best gedaan. We hebben heel lang getafeld en toen zijn we weer doorgevaren naar onze laatste snorkelplek. Het was wel mooi, maar nu wij duiken valt snorkelen een beetje tegen. Om 15.00 zijn we naar een strand gevaren waar we het laatste uurtje gezwommen en gehangen hebben onder het genot van een koud biertje. Om 16.00 waren we weer terug in El Nido. Wij zijn naar huis gegaan, hebben gedoucht, even uiteten en toen rond 20.00 zijn we naar de berghut van Bram en Zoé gelopen. Daar hebben we Filipijnse rum gedronken en koehandel gespeeld. Voor de dag erna hadden we om 9 uur een gids geregeld om een berg te beklimmen. Het werd alleen steeds later en de rum was bijna op.. Om 1.30 zijn we naar huis gegaan om toch nog een paar uur te kunnen slapen. De volgende ochtend ging de wekker om acht uur en waren we hartstikke moe. We zijn toch opgestaan en hebben bij ons favoriete duitse restaurantje een ontbijtje gehaald. Bram en Zoé kwamen aangelopen met wallen en een kleine kater. Met zijn vieren zijn we naar het bookingbureau gelopen en hebben we onze gids opgehaald. Het was een kleine, jonge jongen en het eerste wat hij zei was: My name is Brandon, in the evening I'm Brenda but I wake up as Brandon.. hahaha. Goed begin van de dag. Niemand van ons had precies een idee wat de wandeling in zou houden. Eenmaal aangekomen bij het begin punt bleek het geen wandeling te zijn, maar een climb. Stijle, scherpe limestone rotsen en afgronden. Het was super lastig, en de rotsen waren zo scherp, dat je je niet goed kon vasthouden. Gelijk in het begin stootte Simon zijn hoofd en het bloed gutste over zijn gezicht. Gelukkig hadden we jodium bij ons en hield het bloeden snel op. We zijn in 1 uur naar boven geklommen. Het uitzicht was geweldig, baaien, witte stranden, bergen, zee en je zag het hele stadje liggen. We hebben een half uur boven gezeten en wat foto's gemaakt. Toen moesten we weer terug.. wat een drama. Onze gids liep voorop met muziek op zijn telefoon aan mee te zingen, en we moesten zelf uitzoeken waar we langs moesten lopen en wat de veiligste weg was. Af en toe was het zomaar 2 meter stijl naar beneden zonder dat je je goed vast kon houden. Achteraf gezien was het ontzettend gevaarlijk, als we dat van te voren geweten hadden, waren we zeker niet gegaan.
Desalniettemin was het wel gezellig en was het uitzicht super!

Na de climb waren we kapot en zijn we terug naar ons guesthouse gegaan om een dutje te doen, te douchen en te relaxen. 's Avonds zijn we samen bij een pizzeria uiteten gegaan en hebben we nog 1 drankje met Bram en Zoé gedaan.
In El Nido is er tussen 6.00 en 14.00 geen stroom, ze sluiten het hele dorp af. Het probleem is, dat wij om 6 uur 's ochtends nog liggen te slapen en dat de ventilator dan uit gaat.. Het is hier niet normaal warm en de zon staat op onze kamer dus we branden ons bed uit. Elke ochtend zitten we vanaf 7 uur op het gezamelijke balkon in de schaduw omdat het in onze kamer niet uit te houden is. Super irritant dat we steeds zo vroeg wakker gemaakt worden want dan ben je 's avonds heel snel moe. Ook kun je voor je ontbijt geen verse fruitshakes en smoothies bestellen, want daar heb je een blender voor nodig. Nou ja, het is natuurlijk een probleem van niks, maar wij vinden het wel irritant.

Als laatste hebben we nog een Islandhoppingtrip gedaan, Tour C. Het dametje van ons guesthouse had een vriend met een boot. Samen met een nederlandse meid Laurijn zijn we om 9 uur in de ochtend vertrokken. We waren met zijn drieeën, dus weer een privé tour! Snorkelen, zwemmen, zonnen en op de boot hangen. Het was weer een heerlijk dagje.

We hebben trouwens ontzettend veel geluk met het weer gehad. Het regenseizoen is begonnen en de week voordat wij hier waren heeft het alleen maar geregend en gestormd. Tijdens ons verblijf is er geen drup gevallen heeft de zon alleen maar gestraald.

Ons allerlaatste dagje hebben we rustig aan gedaan. Sanne heeft een pedicure gehad, we hebben wat souvernirs gehaald, een busticket gekocht. ‘s Middags broodjes bij de bakker gehaald en mango's bij een kraampje en op ons eigen balkon gelunched. Aan het einde van de middag een stukje langs het strand gewandeld om de sunset te bekijken en 's avonds zijn we bij een italiaan uiteten gegaan. Daarna hebben we een fles rum gehaald en op het balkon spelletjes gespeeld.
Vandaag zijn we aan onze terugreis begonnen. Een busrit van 6 uur weer terug naar Puerto Princesa. Morgen vliegen we naar Clark, dan nemen we de bus naar Manila en de 26e vliegen we naar Hong Kong, om vervolgens over te stappen richting Amsterdam.

Als jullie nog van plan zijn om een lange verre reis te gaan maken.. Ga naar de Filipijnen!!! Vergeet Cambodja, Vietnam, Laos, Thailand en Maleisië eerst maar even! Het is hier zo fantastisch. De natuur is zo bijzonder en prachtig, de mensen zijn vriendelijk en gezellig, het is hartsikke veilig en goedkoop en er zijn nog bijna geen toeristen. Als jullie nog vragen hebben over Zuid-Oost Azië, laat het ons weten!
Verder hebben we een 1,5 uur durende film gemaakt van onze reis met beelden, foto's, muziek etc. Dus als je die graag wilt zien, neem even contact op!

We vonden het super dat we steeds zoveel reacties op onze verhalen hebben gehad, dank jullie wel!!

Veel liefs, ons
En tot snel!!

Even een korte update!

We zijn na de eerste keer Boracay dus naar het eiland Negros gereisd, niet zo leuk. Gelijk besloten om terug naar Boracay te gaan. Aangezien Boracay de duurste bestemming in de hele Filipijnen is, en we 10 dagen zouden blijven, moesten we wel een goedkoop guesthouse vinden. Na rondvragen, zoeken en heel veel lopen, was het ons gelukt. Voor slechts 9 euro per nacht hadden we een super mooie bungalow, met een grote schone kamer en balkon. Helemaal super. De meeste budget kamers zijn hier namelijk vanaf 20 euro.

Over Boracay kunnen we verder kort zijn: Op het strand gelegen, gelezen, gewinkeld, heerlijk gegeten, biertjes gedronken, leuke mensen ontmoet, party, heel veel zon, snorkeltripje en mangoshakes!
Het is alweer tijd voor onze laatste bestemming, Palawan. Een eiland in het zuid-westen van de Filipijnen. We zijn op 13 juni vanaf Kalibo (zo'n 1,5 uur vanaf Boracay) naar Clark gevlogen.

In het stadje Angeles City, vlakbij Clark, moesten we 2 nachtjes slapen omdat we pas 15 juni naar Palawan zouden vliegen. Het was vreselijk. In Angeles City is het meeste sextourisme van de hele Filipijnen. We hadden ook een hotel waar je per uur betaald en in onze kamer was naast het bed een groot schot met een gat erin zodat je de deur open kan maken wanneer je roomservice besteld. Degene die het eten komt brengen kan je dan niet naakt zien liggen in bed. Toen we de tv aan deden stond er natuurlijk gelijk porno op. Het stadje zelf heeft een grote straat met tientallen girliebars. Lollipopbar, Candybar, Pussybar etc. Er hing echt een heel bijzonder sfeertje. Gelukkig waren de mensen wel aardig en hebben we ons met de roomservice, lezen en in een restaurant met WiFi vermaakt.

Straks vliegen we naar Palawan. Het weerbericht is niet echt goed. Heel veel regen en onweer. We hopen het beste, als het maar een beetje droog blijft.

Over twee weken zijn we weer lekker thuis. We gaan nog even goed genieten en leuke dingen doen.

Tot snel!
Liefs

Puerto Galera en Boracay

Het vorige verhaal zijn we geëindigd bij de discovery dive in Puerto Galera. We hadden een Filipijnse duikschool uitgekozen in plaats van een westerse. Toch leuker als het geld bij de lokale bevolking terecht komt. Onze instructeur Hobert Cereza was een vrolijke en enthousiaste Filipino. We hebben kort in het zwembad geoefend en toen zijn we de zee ingegaan. Wat een bizarre ervaring. Het is zo stil en rustig onderwater, je voelt je helemaal zen en een met de natuur. Je zit even in een andere wereld. Allebei waren we zo enthousiast dat we gelijk besloten hebben om het openwatercertificate te gaan halen. Na wat onderhandelen over de prijs zijn we diezelfde dag het zwembad weer ingedoken en hebben we onderwater allerlei skills geoefend. We waren de enige studenten, dus we kregen alle aandacht. Tussen door koffie drinken en lekker in het zonnetje zitten. De dag erna hebben we 2 duiken gedaan en de derde en tevens laatste dag hebben we ons theorie examen afgelegd en nog weer gedoken.

Na Puerto Galera zijn we doorgereisd naar Boracay. Het was een ontzettend lange reis. Eerst 1,5 uur in de Jeepney, toen 4 uur in een minivan, daarna 4,5 uur met de boot en als laatste nog met een tricycle naar ons hotel. Het heeft al met al 13,5 uur geduurd. Helemaal kapot kwamen we aan. Ons hotel was heel schraal en in een klein achteraf straatje, omdat Boracay best wel duur is. Ook de kamer was vreselijk, enorme spinnen en in de badkamer zaten 3 kakkerlakken. Sanne is gaan klagen en toen hebben we voor dezelfde prijs een veel mooiere kamer gekregen, op de 1e verdieping.

Boracay White beach is een 4km lang wit strand. Het is onderverdeeld in 3 stations. Station 1 is het duurste, station 2 zit er tussenin en station 3 is het goedkoopst. De eerste dag zijn we het hele strand afgelopen en hebben we alle winkeltjes en restaurantjes bekeken en uitgezocht waar we wilden eten. Het is ontzettend gezellig en knus, geen lelijke hoge hotels, de regel is dat je niet hoger mag bouwen dan de palmbomen. De rest van de dag hebben we gezwommen, op het strand gelezen en even een dutje gedaan. Aan het eind van de middag gedouched en toen lekker bij een Griek gegeten. In de avond heb je overal livemusic, van reggae tot rock, singer / songwriters en bandjes. We zijn de boulevard weer afgelopen en hebben overal een biertje gedronken. Rond 12 uur zijn we naar Station 1 gelopen, want daar zijn de mooiere clubs. We hebben ontzettend veel leuke mensen ontmoet en de hele avond gedanst. In het uitgaansleven hier lopen allemaal vreemde types rond; Betaalde naakte dansers, lady boys, prostituees, alles kan hier op de Filipijnen. Aan het einde van de avond zijn we met 4 anderen naar een eettentje gegaan waar we filipijns fastfood gegeten hebben, worstjes, kip, eieren en rijst. Anthony, een jongen met wie we de hele avond opgetrokken zijn, heeft ons op zijn scooter thuisgebracht. Hij nodigde ons uit om de dag erna in zijn vaders restaurant/hotel (de Mango Ray) te komen brunchen.

De volgende ochtend werden we met een enorme kater wakker, en rond 12 uur zijn we langzaam naar de Mango Ray gelopen. Anthony was ook net wakker en we hebben 1,5 uur heerlijk gebrunched en gekletst. Het eten was heerlijk. Normaal gesproken zouden we daar zelf niet heen gaan, want het is harstikke duur. Na de brunch een duik genomen in de zee, en toen op de luxe hotelstoelen gelegen. Anthony heeft ook zijn duikbrevet en hij vroeg of we met hem wilden duiken. Eigenlijk te duur voor ons, omdat we net die duikcursus hadden gedaan, maar toch wel heel aanlokkelijk. Hij kende een eigenaar van een duikschool en we zouden korting kunnen krijgen. Aan het einde van de middag zijn we erheen gelopen en hebben we overlegd. Voor slechts 30 euro p.p. konden we de volgende dag mee met de middag duik van 14.00 naar Crocodile Island. We waren gelijk om!
Die middag hebben we weer bij de Mango Ray gelunched en toen zijn we terug gegaan voor een douche en een heel lang dutje. Die avond zijn we thuis gebleven en hebben we in de buurt een hapje gegeten, thuis nog even film gekeken en toen lekker vroeg naar bed.

De dag erna zijn we rond 13.00 naar de duikschool gelopen, wetsuit gepast, spullen gepakt en we hadden de briefing over de duik. Naast ons 3en ging er natuurlijk ook een divemaster mee. Zij bereiden de duik voor, houden in de zee de diepte, tijd etc in de gaten en helpen je als het even niet lukt. Het was de mooiste duik die we gedaan hebben. Kreeften, alen, enorme vissen maar vooral het koraal was super. Het is zo verslavend, je wil steeds meer, dieper en langer duiken. Helaas is het een hele dure sport en kunnen wij niet zomaar even een duikpakket kopen van 6 duiken. Maar goed, we zijn ontzettend blij dat Anthony het had voorgesteld, want het was geweldig. Toen we terug bij de duikschool waren moest Anthony snel weg. Wij hebben nog rustig wat gedronken en toen we wilden betalen gaf de man aan dat Anthony onze duiken op de rekening van zijn vader had gezet! Haha hallo, dat is niet de bedoeling. We hebben al zoveel van hem gekregen dat het niet goed voelde dat hij dit ook nog voor ons betaalde, dus we hebben gewoon zelf afgerekend.

We zijn we terug naar ons hotel gegaan en hebben ons klaargemaakt voor de laatste avond. Anthony had ons uitgenodigd om weer bij Mango Ray te komen eten, maar dat hebben we afgeslagen en we hebben bij een strandtentjes tacos en fajitas gehad. Rond 10 uur hebben we Anthony opgehaald en zijn we biertjes gaan drinken onder het genot van livemusic. Het was wederom super gezellig. Anthony woont zelf niet meer op de Filipijnen maar in Basel, Zwitserland en hij gaat elk jaar op vakantie en familiebezoek naar de Filipijnen. Voor hem was het ook zijn laatste avond Boracay, dus na wat biertjes hebben we weer een club opgezocht, voor een laatste party. Topavond! We zijn weer geëindigd bij een hamburger tent en om half 6 lagen we in bed.

We zijn veel langer in Boracay gebleven dan gepland, dus we moesten ook echt weer doorreizen. Wel jammer want we hadden daar zo nog een week kunnen blijven. Op de Filipijnen heb je weinig westerse toeristen, dus we zijn vrij vaak samen. We vermaken ons prima, alleen je wilt af en toe ook wat met andere mensen doen.

Op dit moment zitten we op de boot naar het eiland Negros. Het regent keihard, het regenseizoen is begonnen en dat merken we. Het regent elke dag ongeveer een uur, meestal aan het eind van de middag. Gelukkig is het wel warm en blijft de zon schijnen.

Vanochtend hebben we ontbeten bij ons Guesthouse, ze hadden alleen maar Filipijns ontbijt. Rijst met ei en dan kun je kiezen tussen varkensvlees, chorizoworst of een visje.. haha beetje heftig om de ochtend mee te beginnen. De boot waar we nu op zitten kun je alleen maar chips en koekjes halen. Dat is wel een nadeel hier, het is ontzettend moeilijk om gezond eten te vinden. De mensen zijn hier over het algemeen dan ook vrij dik.

Negros viel een beetje tegen. De natuur was niet zo mooi en het dorpje Sagay waar we verbleven was heel arm en er was niks te doen. We hebben een privébootje gehuurd en zijn naar het Marine Reserve gevaren. Hier schijn je geweldig te kunnen snorkelen. Ook dit viel tegen, alles wat we zagen hadden we al gezien en na een uur begon het te regenen.

Het oorspronkelijke plan was om naar het eiland Bohol te reizen, voor de Chocolate hills. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat het minder mooi is dan men zegt. Ook misten we Boracay, de gezelligheid, het lekkere eten, het strand en de zee. Simon kwam met het fantastische plan om terug te gaan. Waarom ook niet? We reizen al zo lang, hebben al zoveel gezien.. We mogen best is een paar weken op 1 plek blijven. So, we are back! We zitten in een hippe strandclub, net een lekkere hamburger gegeten, DJ op de achtergrond, niks meer aan doen dachten we zo! We blijven 9 dagen en dan vliegen we naar Manila om vervolgens naar onze eindbestemming Palawan te vliegen!

Lieve mensen, het einde is in zicht. We hebben ontzettend zin om terug te komen en jullie allemaal weer te zien, maar eerst gaan we nog even lekker party-en en bruin worden!

Noord-Luzon

Op 14 mei zijn we vanaf Kota Kinabalu gevlogen naar Clark Airport op de Filipijnen. Het vliegveld ligt zo'n 80km ten noorden van de hoofdstad Manila. Toen we op het busstation kwamen om een bus te nemen naar het oude stadje Vigan, was het een behoorlijke schok. Wat een armoede is er in dit land. Er kwamen meteen lijmsnuivende zwerfkinderen op ons af, er lagen mensen op de grond, en een baby kroop uit zijn buggy terwijl zijn moeder nergens te bekennen was. Overal riepen mensen van de verschillende busmaatschappijen vanalles naar ons, zodat we in hun bus zouden komen te zitten. We waren de enige blanken in de stad, zo leek het. We hebben snel een pizza gehaald en we zijn op een rustig plekje gaan zitten. Binnen 2 minuten stond er een 2 jarig jongetje naast ons met zijn handje op...

Op de Filipijnen heb je op de busstations vaak geen ticketcounters, je moet dus maar kijken of er een bus is die naar jouw bestemming gaat, en dan gewoon instappen. Aangezien er geen vaste perrons en vertrektijden zijn, kan het lastig zijn de juiste bus te vinden. Uiteindelijk zaten we om ongeveer zes uur 's avonds in de bus naar Vigan en het zou zo'n acht uur gaan duren. We kwamen om half drie 's nachts aan bij het guesthouse dat we van te voren hadden uitgezocht.
Het guesthouse was erg leuk. Het was een prachtig oud gebouw, met vriendelijke mensen en een goed restaurant.

Vigan is een van de oudste steden in de Filipijnen. We hebben er rondgelopen en een paar dingen bekeken, lekkere vis gegeten en goede koffie gedronken. In de stad hing een fijn sfeertje. We zijn erachter gekomen dat we de steden in Zuidoost-Azië in het algemeen niet zo mooi vinden. De steden in Europa zijn hiermee vergeleken gewoon een stuk mooier. We zijn dan ook na één dag weer doorgereisd, naar Sagada.

In Sagada kun je fantastische wandelingen maken en er is een prachtig grottenstelsel. Het ligt in de bergen, ongeveer 140km van Vigan. Het was een helse rit, een smalle weg met aan de ene kant een rotswand en aan de andere kant een diepe afgrond. We hebben er dan ook 8,5 uur over gedaan! Toen we aankwamen regende het en veel hotels hadden maar ruimte voor één nacht. We hebben er een gekozen en die avond zijn we verder gaan kijken voor de volgende dag.
In de Lonely Planet hadden we gelezen over een pasta met gegrilde aubergine, knoflook en basilicum, dus die hebben we die avond meteen besteld. Heerlijk! We zijn de hele tijd bij dit restaurantje teruggekomen om hier te eten.

In Sagada kun je dusvanalles doen. Van wandelingen door het bos langs watervallen tot grotten bekijken waar de mensen van het dorp vroeger in werden begraven. We hebben een boekje bekeken met de mogelijkheden, en zijn uiteindelijk voor de cave-connection gegaan. Dit houdt in dat je een grot inklimt en in een andere grot weer uitkomt. We hadden in ons boek gelezen dat als je nog nooit in een grot geklommen hebt, je beter eerst een van de grotten kunt bekijken en zien hoe het gaat. We hadden alleen niet zoveel tijd, dus we dachten: dat kunnen wij toch wel?!

Het was fantastisch! We zijn de grot ingegaan met een gids en we hebben er drie uur over gedaan om de andere uitgang te bereiken. We moesten door heel kleine gaatjes waar alleen je lichaam doorheen past, stukken van 4 meter in een keer naar beneden, en met een touw weer 3 meter omhoog klimmen. Als het te heftig was, moesten we op de schouders of de benen van de gids staan voor extra steun. Op het diepste punt waren we zelfs 130m onder de grond. Het was echt super vet!

Dan kwam een van de hoofdredenen voor ons om naar het noorden van de Filipijnen te gaan. De prachtige rijstvelden! Om hier te komen hebben met een jeepney (een soort pick-up truck met twee banken voor passagiers) de mooiste rit ooit gemaakt. Het was twee uur genieten met fantastische uitzichten over de bergen, rivieren en alvast een aantal rijstvelden. Het was (weer) een hobbelige rit, maar dat hadden we er graag voor over.

We kwamen aan in Banaue, waar we een geweldig uitzicht hadden vanaf het balkon van het hotel. Vanuit onze kamer hoorden we het geruis van de rivier beneden. Hier hebben we een nachtje geslapen en de volgende ochtend hebben we onze grote backpacks in de locker gedaan en hebben we onze kleine tasjes gepakt met spullen voor één nacht. We zijn met een jeepney vertrokken naar een startpunt voor een wandeling naar een ander dorp, Batad. In Batad zijn de beroemdste rijstterassen, ze noemen het ook wel het 8e wereldwonder. Het uitzicht vanaf het restaurant van het hotel was weer prachtig. We zaten omringd door bergen, met lichtgroene rijstterassen. Heel bijzonder.

We wilden hier een nachtje blijven slapen en dan de dag erop weer verder wandelen langs een dorpje en een waterval. Maar toen we de eerste dag aan het eind van de middag een film aan het kijken waren, werd Sanne misselijk en ziek. Koorts en overgeven. In de avond kwamen de mensen van het guesthouse aan met een ‘herbal medicine'. Ze zeiden dat ze het hier altijd al gebruiken wanneer iemand ziek is. Je zou er beter van worden... Het komt trouwens ‘from the tree'. Dit werkte uiteraard niet hahaha.

Toen Simon terug kwam van het avondeten, werd hij ook niet lekker. Daar lagen we dan, ziek, koorts in een bergdorpje zonder dokter en vervoer. Dat vervoer was nog het vervelendste, want de volgende dag konden we de wandeling natuurlijk niet meer maken, dus zouden we gewoon terug naar de stad Banaue gaan. Zonder eten, drinken en energie moesten we een uur een berg beklimmen om weer een Jeepney te kunnen pakken. Het was ongelooflijk zwaar en we waren uitgeput.
Eenmaal terug in Banaue hebben we voor een halve dag een hotelkamer gehuurd, zodat we even konden bijkomen en douchen, want in de avond om 19.00 ging onze bus naar Manila.

Vanaf Manila hebben we weer een andere bus genomen en daarna een boot naar het eiland Mindoro. In de middag kwamen we aan in het stadje Puerto Galera. We zijn hierheen gegaan om een discovery dive te gaan doen. Omdat we nog steeds een beetje ziekig en moe waren hadden we besloten de eerste dag rustig aan te doen.

We krijgen steeds een beetje heimwee als we een dag niet zoveel ondernemen. Afgelopen tijd hebben we al zoveel gerelaxed en niks gedaan, dat we ons vrij snel beginnen te vervelen. Wéér op het strand liggen, wéér een potje kaarten, wéér lezen, wéér winkelen.. Heerlijk natuurlijk, voor een paar weken, maar na 5 maanden heb je er wel genoeg van. Op zulke momenten willen we gewoon liever even lekker thuis zijn, met vrienden en familie. Je kan dan nog wel op het mooiste stukje ter wereld zitten, als je je doelloos voelt en verveelt is het helemaal niet zo leuk.
Dus gaan we voor de laatste 5 weken heel veel plannen en ondernemen, zodat we geen tijd hebben om ons te vervelen. Gelukkig zijn de Filipijnen groot en is er heel veel te doen!!

Morgen gaan we voor de eerste keer duiken! We hebben er super veel zin in. Daarna reizen we door naar Boracay, het mooiste strand en feesteiland van de Filipijnen! Lekker veel party en gezelligheid.

Zuid-Maleisië

Vanaf de Perhentian Islands hebben we een bus genomen naar het oudste regenwoud ter wereld, de Taman Negara. Het ligt ongeveer in het midden van Maleisië. Diezelfde avond hebben we geïnformeerd naar de mogelijkheden. We hadden een hike uitgekozen van 2 dagen en 1 nacht. Gelijk de volgende ochtend zouden we vertrekken. Die avond hebben we nog wat voorbereidingen getroffen. In het dorpje kun je speciale wandelschoenen halen, voor nog geen 2 euro. Het zijn een soort crocs, maar dan zonder gaatjes. Erg charmant dus..

Na het avondeten zijn we gelijk naar bed gegaan, zodat we de volgende dag lekker fit zouden zijn. Om half 8 ging de wekker. Na een enorm ontbijt (toast, eieren, pancake en een fruit salad) waren we er helemaal klaar voor. We begonnen bij de Canopy walk, een 500m lang wandelpad door de boomtoppen. Daarna hebben we een boottocht gemaakt van een uur. Onze groep bestond uit 5 personen, de gids en zijn vriendinnetje, een engelse meid en wij. Onze gids, Aji, sprak ontzettend goed engels en kon ons alles vertellen over de insecten, planten, bomen etc. Om het kwartier stonden we weer stil en had hij weer een interessant verhaal. Dat maakte het ontzettend leuk! We hebben de hele middag door het regenwoud gewandeld en geklommen. Super oude, hoge bomen, ontzettend veel insecten en bloedzuigers. Omdat het afgelopen dagen heel erg geonweerd had en het dus heel nat en blubberig was, waren er overal bloedzuigers. Hoge sokken en kakkerlakkenspray hebben ons beschermd. 1,5 uur voordat we bij onze slaapplek aan zouden komen begon het ontzettend te onweren en regenen. Iedereen snel de regencapes aan en doorlopen. Het was geweldig om zo door de jungle te wandelen, precies wat je van een regenwoud verwacht. Toen we een korte pauze hielden hoorden we ontzettend hard gebonk, een wilde olifant! Aangezien wilde olifanten bang zijn voor mensen en schrikken, kunnen ze agressief reageren, dus we hebben het op een rennen gezet. Om 18.00 kwamen we in de grot aan. Simon en Aji hebben samen een vuur gemaakt en Tamsin (engelse) en ik hebben de slaapplek in orde gemaakt. Aji heeft heerlijke chicken curry gemaakt en 's avonds hebben we met zijn allen rond het vuur warme chocolademelk gedronken. Voor het slapen gaan hebben we nog een rondje in de grot gelopen om te kijken of we slangen en spinnen konden zien. Helaas was de witte slang, die je normaal gesproken kunt zien, goed verstopt. Wel hebben we een enorme spin, vleermuizen en een vuurvliegje gezien. Rond 10 uur zijn we naar bed gegaan. We hadden een heel dun slaapmatje omdat we alles zelf moesten dragen (bord, beker, slaapzak, matje, 4,5 liter water) en het anders te zwaar zou worden. Het lag keihard en we hadden geen kussen, maar dat hoort erbij. Rond een uur of 11 werden we wakker van heel veel gekraak, stond er ineens een dik stekelvarken ons eten op de eten. Gelukkig had hij heel veel honger, dus was het eten snel op en konden we weer verder slapen.

De volgende ochtend werden we rond 9 uur wakker. We hebben de boel ingepakt, onze vieze natte kleren weer aangetrokken en een kopje thee en toast met jam ontbeten. Om 11 uur zijn vertrokken. Door alle regen van de dagen ervoor was het ontzettend blubberig en glad. Ook was het waterpijl heel erg hoog, dus werden we tot ons middel nat wanneer we de riviertjes over moesten steken. Ook waren er veel omgevallen bomen, waardoor de gids met zijn machete nieuwe paden door het bos moest maken. Een keer hebben ze zelfs een boomstam over de rivier gelegd zodat we een te hoge rivier konden oversteken. Na 1,5 lopen kwamen we erachter dat onze nieuwe, kleine, waterproof camera verdwenen was. Die is waarschijnlijk tijdens het klimmen over de boomstammen van onze tas afgevallen. Aji en zijn vriendinnetje hebben hun tassen afgedaan en zijn helemaal terug naar de grot gelopen om hem te zoeken. Wij zijn verder gegaan met een andere groep. In de middag hebben we bij de rivier gelunched en om half 6 waren we terug en zijn opgehaald door de boot. Pas 2 uur laten kwamen Aji en zijn vriendin terug. Het was heel zielig want ze hadden helemaal geen lunch gehad en hun water was op. Ook hadden de camera niet gevonden.. ! We voelden ons heel schuldig dat ze helemaal voor ons zijn terug gelopen. Maar ze vonden het geen probleem en waren ondanks de teleurstelling, dorst en honger ontzettend lief en vrolijk. We hebben hem een goeie fooi gegeven en heel erg bedankt. Het is wel ontzettend kut dat die camera kwijt is ? Nu kunnen we geen onderwaterfoto's meer maken en het wordt wel heel duur als we weer een nieuwe camera moeten kopen. Ondanks dat was het trip om nooit te vergeten.

Na Taman Negara hebben we de bus genomen naar Kuantan, daar zouden we overstappen naar de plaats Mersing. Eenmaal in Kuantan aangekomen bleken alle bussen vol te zitten, de eerst volgende zou 's avonds om 23.30 vertrekken. Dit zou betekenen dat we 9 uur in Kuantan moesten wachten. Helaas zat er niets anders op en hebben we een koffiezaakje gevonden met gratis WiFi. Toen we om 23.30 op het busstation zaten te wachten kwam er maar geen bus, weer vertraging dus.. drie kwartier later zaten we eindelijk in de bus naar Mersing. Om 3.00 snachts stonden we midden in Mersing, geen kip op straat en we hadden geen idee of er wel een hotel open was. In de Lonely Planet vonden we een hotelletje en zijn we erheen gelopen. De eigenaar lag te slapen dus we hebben hem wakker gemaakt, hij had gelukkig nog een kamer vrij. Vanuit Mersing wilden we een island hoppingtrip boeken. Er ligt een geweldig eilanden groep in de buurt, waar o.a. Expeditie Robinson is opgenomen en we hadden gelezen dat Omars Guesthouse die trips regelt. Toen we hem opbelde bleek dat hij deze trip niet meer doet.. Het was echt een hele grote teleurstelling.. We hebben diezelfde dag nog een bootticket gekocht naar het eiland Tioman. Het scheen een leuk eiland te zijn waar je een super vette wandeltocht van 4 uur kan maken door het regenwoud. We waren de island hoppingtrip al weer vergeten en hadden ontzettend zin in Tioman.

Eenmaal aangekomen bij het strand, bleken alle hotels vol te zitten in verband met een Maleisische vakantiedag.. We hebben een four-wheel-drive taxi moeten nemen, voor heel veel geld, om naar de andere kant van het eiland te rijden om te kijken of daar nog kamers vrij waren. Gelukkig vonden we heel gezellig, schoon guesthouse. Het plan was om de volgende dag de 4 uur durende hike te gaan maken. Je raadt het nooit, storm, regen en omweer.. De hele dag hebben we gekaart en gelezen. Heel erg saai. De derde en tevens laatste dag heeft het ook alleen maar geregend. We hebben onze zwemkleren niet 1x aangehad en geen zonnestraal gezien. Ook is het hele regenwoud aan onze neus voorbij gegaan.
Vanaf Tioman hebben we weer de boot gepakt naar Mersing en vanuit daar wilden we naar Kuala Lumpur. De eigenaar van het vorige hotel had gezegd dat er elk uur een bus naar KL gaat, niet dus. De eerst volgende vertrok pas om 18.00. Weer hebben we 4 uur op een busstation gewacht.. Ook kwamen we erachter dat we Sanne haar telefoon kwijt waren, onder het kussen laten liggen...

Op dat moment zaten we er even helemaal doorheen. Alle teleurstellingen, het urenlange wachten, de camera en telefoon die kwijt zijn, het geld wat het allemaal gekost heeft en de verveling die toeslaat als je de hele dag niets te doen hebt. Continu spraken over thuis zijn, lekker op de bank hangen, een warm bad, boodschapjes doen en koken, bij onze familie eten en met vrienden afspreken. We hadden ineens heel erg heimwee en even helemaal geen zin meer in reizen.

Eenmaal in Kuala Lumpur aangekomen was dat gevoel helemaal weg. Een enorme, bruisende stad. Een mix van oud en nieuw. De goedkoopste eettenten en marktkraampjes naast de duurste winkelketens en wolkenkrabbers. Moderne, traditionele, rijke, arme, gesluierde, schaarsgeklede mensen. Boedhisten, islamieten, hindoeisten, toeristen. Alles loopt hier in Kuala Lumpur door elkaar heen, en dat maakt het heel erg leuk. We hebben een walkingtour gedaan van 8 km en de rest van de dag in een enorme shoppingmall rondgehangen. Beetje winkelen, rondkijken en bij de Starbucks chillen. In de avond hebben we weer met John en Holly afgesproken. Het was al de derde keer dat we elkaar tegen kwamen. Hun vlucht vertrok een dag later dan gepland, dus we konden elkaar gelukkig nog net een paar uurtjes zien!
De derde en tevens laatste dag in KL wilden we naar een heel groot waterpark met glijbanen en andere waterattracties, helaas was deze op dinsdag gesloten. Daarom zijn we die dag naar de Merdeka Square gegaan, we hebben weer lekker rondgeslenterd, mooie gebouwen bekeken en aan het einde van de middag hebben we een bioscoopje gepakt.

De dag erop zijn we naar Borneo gevlogen. Het eerste plan was om daar twee weken te blijven en jungletrekkingen, boottochten en natuurreservaten te gaan bekijken. Maar we hebben van te voren niet goed naar de prijzen gekeken, want het blijkt ontzettend duur. Ze willen op Borneo het toerisme laag houden om zo de natuur te behouden. Overal moet je een vergunning voor aanvragen, het liefst een half jaar van te voren. En de prijzen zijn ongeveer 5 keer zo hoog als in de rest van Maleisië. Veel te duur voor ons, dus hebben we onze vlucht omgezet en vliegen we al op 14 mei naar de Filipijnen. We vinden het eigenlijk helemaal niet erg, want we hebben ontzettend veel goeie verhalen over de Filipijnen gehoord. En de 6 weken die we daar zullen zijn, zijn waarschijnlijk nog steeds te weinig. Ook is het alweer ons laatste land. De tijd vliegt!

Noord-Maleisië

Nadat we de boot hadden genomen van Ko Phi Phi naar Krabi, hebben we op het busstation een ticket gekocht naar surat waar een grens overgang naar Maleisië is. Het is een erg rustige overgang, omdat we vanaf hier een rechtstreekse boot naar Langkawi konden boeken. De boottocht was ongeveer drie uurtjes.

Eenmaal aangekomen op de haven was het lunchtijd en zijn we een restaurantje gaan zoeken. We hadden twee gerechten besteld, toen de ober ineens met 2 grote, verse jus aan kwam zetten. We gaven aan dat we dit niet besteld hadden. Toen begon een Maleisisch mannetje te zwaaien en zei hij dat we het van hem kregen. Ontzettend lief natuurlijk. Toen kwam de man naar ons toe en zei hij dat hij het eten óók had betaald. Hij gaf ons een hand en liep weg. Dit was onze eerste ervaring in Maleisië én waarschijnlijk een van de beste!
Na de lunch hebben we een taxi genomen naar het strandstadje Pantai Cenang. Het was fantastisch. We hebben de eerste dag lekker rustig aan gedaan, even het stadje verkend en het strand bekeken. We sliepen in een heel mooi guesthouse met nieuwe kamers, met een goeie warme douche. Erg fijn!

De tweede dag hebben we een motortocht gedaan rond het eiland. We hadden gelezen over een berg waar je een prachtig uitzicht hebt, waar je op kunt met een kabelbaan. Toen we er aankwamen bleek helaas dat de baan voor twee weken gesloten was, in verband met onderhoud. We zijn toen naar het noorden gereden, naar wat watervallen. Het was een heel mooie weg, dwars door prachtige bossen.
Onderweg schrokken we even, want er was een aap op de weg. Simon remde even om rustig te kijken, maar blijkbaar vond ‘ie dat niet zo leuk. Hij liet z'n tanden zien en rende in onze richting! We zijn snel doorgereden. Even later waren er nog eer wilde apen, toen zijn we maar niet gestopt om te kijken.

De watervallen waren niet zo bijzonder. Daarna zijn we naar een strand gereden, waar we lekker hebben gegeten en een geweldige zonsondergang hebben gezien. Onderweg zijn we nog een gigantische Leguaan tegengekomen.
Toen we die avond over het strand liepen, vroegen wat jongens of we zin hadden in een biertje. Ze zaten gezellig op arabische kleedjes met kuiltjes om zich heen waar kaarsjes in brandden. Ze hadden emmers met ijs mee genomen om het bier en de drank koud te houden en plastic kommetjes voor de hapjes die ze hadden gekocht. Allemaal erg knus dus.
We hadden niet veel beters te doen, dus het leek ons wel wat. Ze bleken uit Libië te komen en eigenlijk sprak maar een redelijk goed engels. In het begin was het even zoeken naar gespreksstof, maar toen de cultuurverschillen naar voren kwamen, muziek gedraaid werd en de liefde voor Khadaffi genoemd werd, kwam er dan toch iets op gang. Het was erg leuk en we hebben ze de volgende avond (na de motortocht) weer gezien.

Na Langkawi zijn we doorgereisd naar Georgetown. Georgetown ligt op het eiland Penang. We hadden van te voren gelezen dat het een heel bijzonder stadje is, omdat er heel veel is terug te zien van het koloniale tijdperk, het was namelijk een kolonie van Engeland. De eerste dag hebben we een walkingtour gedaan. Apart om de engelse bouwstijl midden in Zuidoos-Azië te zien.

Wat leuk is aan Maleisë, is dat er zowel moslims en boeddhisten als hindoeïsten wonen. Dat maakt dat de mensen meer open en tolerant zijn dan in de rest van de landen die we gezien hebben. Maleisisch eten bestaat eigenlijk niet, het is een mix van Chinees, Thais en Indiaas. Er staan tempels en moskeeën naast elkaar en iedereen heeft een ander kleurtje. In Laos, Cambodja, Vietnam en Thailand werden we vaak ontzettend bekeken, terwijl we ons in Maleisië veel minder een buitenstaander voelen, maar meer een van hen.

Na Georgetown zijn we verder gereisd naar de Perhentian Islands. Het eerste stuk was met de bus, het was een verschrikkele reis. De chauffeer reed als een malle. Hij haalde in over de doorgetrokken streep en in bochten. Iedereen hield zijn hart vast. We hebben een aantal keer geprobeerd er wat van te zeggen, maar het maakte hem niks uit, hij scheurde gewoon door. Gelukkig kwamen we heelhuids aan en lag de speedboot al op ons te wachten. Het was een heel vet tochtje. Eenmaal aangekomen op Perhentian Kecil, het kleinste eiland, hadden we al vrij snel een goedkoop guesthouse gevonden.
De zee was helder en turquoise blauw en het zand spierwit. Het is het mooiste strand dat wij ooit hebben gezien. Wat een paradijs! We hebben snel onze zwemkleren aangedaan en een duik genomen. Heerlijk!
Het hutje waar we in sliepen was prima, alleen de gedeelde wc en douches waren smerig, dus de volgende dag zijn we vertrokken en hebben we een bootje naar het noorden van het eiland genomen, D'Lagoon. Een kleine baai met maar 1 guesthouse. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij, want het was er ontzettend druk. Het leuke aan de D'Lagoon is, is dat je als je een paar meter de zee in zwemt gelijk prachtig kunt snorkelen. Koraal, vissen en haaien.

Op de tweede dag zijn we met een snorkeltrip meegegaan. De boot stopte op 5 verschillende plekken. Schildpadden, haaien, vissen, koraal, platvissen het was echt geweldig! Ook waren we maar met zijn vieren, dus we konden zelf bepalen hoe lang we ergens wilden blijven.
Op onze laatste dag zijn we naar Turtle Beach gelopen waar we op de rotsten zijn geklommen. Het uitzicht was heel mooi, vooral omdat er verder niemand was. Verder hebben we wat op strand gehangen en nog wat gesnorkeld. Helaas moesten we de volgende dag alweer weg! Het liefst waren we nog een paar dagen gebleven, maar daar hebben we geen tijd voor!

Vandaag zijn we om 9 uur op het vaste land aangekomen. Simon had uitgezocht welke lokale bus we konden nemen, want dat zou heel veel geld besparen (ipv een georganiseerde tour). Een meneer had ons uitgelegd waar we dan moesten gaan staan en de bus zou om half 10 komen. Om 11 uur was er nog steeds geen bus... dus we zijn terug naar het dorpje gelopen om dan toch maar met die georganiseerde tour mee te gaan. Vertrekt DE LAATSTE BUS OM 10 uur! Omg nu zitten we vast in dit dorpje, er is hier geen klap en we missen een hele dag! Heel vervelend allemaal, maar het is niet anders. We hebben in iedergeval wel weer even tijd gehad om een verhaaltje te schrijven en wat foto's te uploaden!

Het is Koninginnedag vandaag, geniet ervan! Wij vieren het dit jaar helaas niet, dus drink er maar een voor ons!

Liefs

Zuid-Thailand

Het is alweer een paar weken geleden dat we wat van ons hebben laten horen, dus het werd weer tijd om de blog bij te werken. We zijn na Bangkok naar Ko Tao gegaan. We zijn met de bus naar de havenplaats gereden. Dit was echt zo'n toeristenreis, iedereen kreeg een stikker op de borst om aan te geven waar je heen ging en waar je afgezet moest worden. We zijn 's avonds vertrokken, zodat we 's ochtends al op het eiland zouden aankomen. Toen de bus stopte en de mensen voor Ko Tao uit moesten stappen, was het een uur of drie 's nachts. We vonden het al wat vreemd dat de boot midden in de nacht zou vertrekken. Dat bleek ook niet zo te zijn! We hebben daar op een bankje moeten wachten tot halfzeven. Hadden ze ons van te voren wel even mogen vertellen..

Goed, toen de boot eenmaal aangekomen was hebben we een taxi gedeeld met wat andere mensen die dezelfde kant op moesten als wij. We hadden in de Lonely Planet al een hostel opgezocht die ons goed leek. Goeie prijs en het zou in een mooie baai liggen. Dat bleek ook zo te zijn.
We hebben op Ko Tao lekker op het strand voor het guesthouse gehangen, we zijn gaan snorkelen met gehuurde snorkels (in plaats van een tour) en we zijn naar de andere kant van het eiland gelopen en op het strand daar gelegen. Toen we die wandeling maakten, kwamen we nog iets tegen: midgetgolf! Binnen een minuut hadden wij de putters te pakken! We hebben achttien holes gedaan (Sanne heeft gewonnen...), een tosti gegeten en een potje jeu de boulles gespeeld (Simon heeft gewonnen...). Onze dag kon niet meer stuk.

We zijn drie nachten op Ko Tao gebleven. Daarna hebben we de boot gepakt naar Ko Pha Ngang. Dit is de grootste feestbestemming van Zuidoost-Azië, vanwege de Fullmoon party's. Het is een groot eiland, wat in het toeristische gedeelte niet zo mooi is. Wij hadden van twee Engelsen (John en Holly) gehoord dat er een heel mooi strand is, helemaal aan de andere kant van het eiland. Je kan er alleen komen door vanaf de haven 40 minuten in de taxi te zitten en vervolgens een bootje te nemen. Dit leek ons heel leuk, dus we zijn naar Bottle beach gegaan. Nadat de onderhandelingen met een stokoud bootmannetje waren mislukt, zijn we voor een veel te hoge prijs op het mooie strand terecht gekomen.
John en Holly hadden niet overdreven. Absolute rust, waar je niets anders kan dan de hele dag genieten van een prachtig uitzicht en een prachtige zee. Op het strand zijn drie verschillende guesthouses (Bottle beach I, II en III). We hadden guesthouse nummer twee aangeraden gekregen, en bungalow nummer drie. Deze bleek nog vrij te zijn, dus 's ochtends als we wakker werden waren we meteen op het strand. We staan meestal redelijk vroeg op, dus we konden een prachtige zonsopgang zien. Het zag er fantastisch uit, de zon door de blauwe lucht naar boven, in een mooie baai. Het effect werd nog eens versterkt doordat we op die momenten de enigen waren op het hele strand!
Achter ons hostel liep een bergpad. Als je deze volgt, kom je bij een viewpoint. We hadden gehoord dat het uitzicht erg mooi zou zijn op deze berg. Aangezien Thaise mensen niet zoveel gevoel voor tijd en afstand hebben, hadden we de klim een beetje onderschat. Het zou twintig minuutjes zijn om boven te komen, langs een goed pad. Het leek wel op een trap, werd ons verteld. Toen we uiteindelijk weer beneden waren, bleek het alweer anderhalf uur later te zijn. Het was een klim door dichtbegroeide stukken bos, waar allemaal steile stukken in waren. Het pad was soms moeilijk zichtbaar, laat staan dat het op een trap leek! Maar goed, we hebben doorgezet en we zijn zingend naar boven gegaan (Sanne is een beetje bang voor slangen en dergelijke en had gehoord dat geluid ze op afstand houdt).
De top van de berg was super mooi. Vanaf daar had je een fantastisch uitzicht over ons strand en de baai.
Na drie nachten was het weer genoeg geweest. Bottle beach was zo geweldig, dat we zeker na deze reis nog eens terug zullen gaan komen.

Onze laatste bestemming in Thailand was Ko Phi Phi. Om daar te komen moet je de boot pakken bij Krabi. We hadden gehoord dat deze kustplaats ook leuk is, dus daar zijn we ook twee nachtjes gebleven. Toen we bij ons guesthouse een potje aan het kaarten waren, raakten we in gesprek met een Nederlands meisje, Christa. Ze werkt bij een internationaal bedrijf, woont in Kuala Lumpur en was even op vakantie in Thailand. We zijn de hele dag met haar opgetrokken en hebben 's avonds nog een biertje gedronken in een kroegje. Het was heel gezellig en als we over een paar weken in KL zijn, gaat ze ons de stad laten zien. We mogen dan ook bij haar logeren, dus dat is super leuk!

Dan Ko Phi Phi. Dit is een van de meest bekende eilanden van Thailand, mede omdat de film The Beach hier is opgenomen. Dit eiland is in 2004 ook het hard getroffen door de tsunami. Het eiland is herbouwd met heel veel souvenirwinkeltjes, eettentjes en barretjes. We wisten al dat het erg toeristisch en druk is, maar gelukkig is het hier ondertussen laagseizoen, dus viel het heel erg mee. Net als bij Bottle beach heb je hier ook een viewpoint, waar je een prachtig uitzicht hebt over de dubbele baaien waar het eiland bekend om staat.
De tweede dag hebben we een snorkel-/sunsettour gedaan. Lekker snorkelen, we zijn langs een strandje gegaan waar veel apen zitten, en we hebben een half uurtje op het strand gelegen waar de film The Beach is opgenomen. Het snorkelen was hier fantastich. Je kon meters ver kijken en er waren kleurige vissen en kleine haaitjes.

Op dit moment zitten we in Maleisië, maar daar vertellen we jullie de volgende keer over!
Veel liefs!

Noord-Thailand

Na de Gibbon Experience was het tijd voor Thailand. We hebben een minibusje naar Chiang Mai genomen. Tijdens de Gibbon hebben we het heel vaak over het BigMacmenu bij de Mc Donalds gehad, dus toen we in Chiang Mai aankwamen zijn we gelijk naar de Mc Donalds gerend en hebben we ons volgevroten, heerlijk!

Chiang Mai is verder een grote, drukke en vooral toeristische stad. Je merkt gelijk dat Thailand heel anders is dan de andere landen die we hebben bezocht. Thailand is veel rijker. In elke straat is een supermarkt en een farmacie, iedereen spreekt engels en overal is westers eten te krijgen. Wat wij minder vinden aan Thailand is dat je altijd met toeristenbussen reist ipv lokale bussen en je kunt geen straat, restaurant of winkel vinden waar géén toerist is. Een positief punt aan Thailand is het eten. Heerlijke curry's en soepen. Het eten hier heeft zoveel meer smaak dan in Laos, Cambodja en Vietnam. Ook het fruit is heerlijk. Zulke lekkere mango's, meloen en ananas hebben wij nog nooit gehad, en het kost ook nog is geen drol.
Verder hebben we in Chiang Mai 3 tempels bezocht, een thaiboxwedstrijd gezien, een kookcursus gevolgd, gewinkeld, en op het dakterras van het hotel gelezen en gehangen.

We wilden in Thailand een Boeddhistisch klooster in. Toevallig bleek er bij Chiang Mai in de buurt een te zijn. We hebben fietsen gehuurd en zijn erheen gefiets. Er was een monnik die heeft uitgelegd hoe het werkt. We mochten er gratis verblijven, eten en lessen volgen. Wanneer je weggaat, verwachten ze een gift, dus je mag zelf bepalen hoeveel je wilt geven.
Het was een strak rooster. Om half 5 opstaan, 9u per dag mediteren, na 12u 's middags geen eten meer en er was bijna geen contact met anderen mogelijk. De monnik die ons uitleg heeft gegeven vertelde dat er een minimum was van vijf dagen, wat ons in eerste instantie prima leek.
Uiteindelijk hebben we het anderhalve dag volgehouden. Toen werd het wat teveel, omdat je volledig in het diepe wordt gegooid. Vrijwel zonder inleiding ineens non-stop mediteren, zonder mogelijkheid voor ons om de dag achteraf te bespreken. Mediteren kun je echt niet zomaar, het is erg moeilijk om je gedachten los te laten. We zijn terug gegaan naar de stad en we hebben meteen een ticket geboekt voor de volgende dag!

We zijn nog wat verder naar het noorden gegaan, naar Pai. Veel backpackers vinden dit een super leuk stadje. Wij vonden het wat minder, omdat het nog toeristischer is dan Chiang Mai. Het is er wel erg gezellig, helemaal als je alleen reist en mensen wilt ontmoeten, maar wij willen graag dingen zien en ondernemen. We zijn er naar een buiten-zwembad geweest waar we hebben getafeltennist en gekaart.
We hebben van veel mensen gehoord dat noord-Thailand zo mooi is. Het is ons flink tegengevallen. Vergeleken met Laos is het helemaal niet zo mooi. Daarom reizen we op dit moment ook wat sneller door, zodat we wat langer in Maleisië hebben. Dat schijnt qua natuur echt heel mooi te zijn. Overigens hebben we in Chiang Mai de tickets geboekt voor de vluchten van Kuala Lumpur naar Borneo en van Borneo naar Manilla.
Na Pai zijn we naar Sukothai gegaan. Dit was in de 13e en 14e eeuw de hoofdstad van Thailand. Er is een historisch park waar we erg mooie ruïnes en een gigantische buddha hebben gezien. We hebben lekker op de markt gegeten en biertjes gedronken. Buiten de ruïnes was er voor ons niet zoveel te doen in Sukothai, dus zijn we de dag daarop weer verder getrokken.

We zijn naar Bangkok gegaan, voor een tweede kans! Bangkok is enorm. Het stinkt, overal ruik je smog en vuilnis en iedereen probeert je te
belazeren. Zo zaten we in een TukTuk, voor 50 euro cent (het klonk al te mooi om waar te zijn). De TukTuk driver stopt, en wij moesten verplicht in winkels kijken, zodat hij dan benzine coupons krijgt van de eigenaren van de winkel. Hier hadden wij geen zin in, dus we zijn uitgestapt zonder te betalen. Stonden we ergens midden in Bangkok, geen idee waar we waren. Diezelfde dag hebben we in een heel groot winkelcentrum een digitale onderwatercamera gekocht (voor snorkelen en duiken). Toen we terug wilden, hebben we een taxi gepakt en een prijs afgesproken. Het was spitsuur en we stonden super lang in de file, dus begint die taxidriver dat hij meer geld wil. Wij houden voet bij stuk en zeggen dat we een prijs hebben afgesproken en dat we dus niet meer gaan betalen. Wordt die man super agressief en kwaad (Sanne was doodsbang). Toen hij in een straatje ging stoppen om te plassen, zijn we uitgestapt, heel hard weggerend en hebben een nieuwe taxi genomen.
Het is heel vermoeiend als je de hele dag continue zo moet opletten.

We hebben besloten om de rust weer op te zoeken, dus vertrekken we morgen naar het zuiden van Thailand. We beginnen op het eiland Ko Tao en gaan dan door naar Ko Pha Ngang en als laatste naar de kustplaats Krabi en het eilandje Ko Phi Phi. Omdat we in Thailand heel snel hebben gereisd, kunnen we 3 weken eiland hoppen, relaxen, zwemmen, snorkelen! Kortom gewoon genieten!

Liefs!!

P.S. We zijn nu precies het rondje om. We zijn weer in Bangkok, waar we onze reis zijn begonnen. Bij de foto's hebben we een foto van onze route tot nu toe geplaatst!